Etxeko fabrika bezala

Epaile maiteok! Tenter familia! Arratsalde on guztioi!

Xue Guangyi naiz, Yongganbakoa, eta nire hitzaldiaren gaia Etxea bezalako fabrika da.

Dente izan zen lan egin nuen bigarren fabrika, eta asmatu zenbat denbora lan egin nuen lehenengo fabrikan?

Urtebete, bi urte (asmatzen duzu),

Azkenean erantzuna agerian geratu da, beraz, entzun arretaz hitzaldia.

18 urte zituela, institututik graduatu ondoren, errebelde eta burugogor, gizarte-bidaia bati ekin zion, familiaren aurka egon arren. Jatorririk gabe, hezkuntzarik gabe, beste leku batera joateko pertsona bat, lana aurkitzea gero eta zailagoa egiten zitzaion. Gaztea nintzen eta lokaztuta sartu nintzen fabrika batean, hau nire lehen lana zen, baina baita eskola-egunak agur esan ere, hasiera berri baten hasieran. Ilusioz eta irrikaz beteta erronkari aurre egiteko, hastear zegoen karrera probatzeko. Bizitzaren errealitateak kolpe bat eman zidan, jatorrizko helduen mundua ez da inoiz "sinplea" izan, bi hitzetan. Garai hartan, fabrika izotz-upategi bat bezalakoa zen, ez zegoen tenperaturarik hitz egiteko. Nagusia etsi-etsian langileak estutzen ari den jabea bezalakoa zen, fabrikako langileek nahikoa jaten duten, ondo lo egiten duten, beroak janzten dituzten ala ez, inori ez zaio axola ordu estrak nekatuta dauden ala ez, enpresa-kultura, lankideen maitasuna, guztion lana ahaztu gabe, ez dago pertsonen arteko elkarrekiko laguntzarik, are gutxiago elkarri laguntzea, batez ere adin gaztea dutenez, ekintza motela, ertzeraino estutuko da.

Etorri berria/bera, pausoz pauso ibiltzea zaila egiten zitzaion babesgabetasunean. Nire aukera okerragatik, hiru hilabetez bakardadean eta depresioan iraun nuen, eta azkenean presaka irten nintzen fabrikatik eta Zhangpura itzuli nintzen. 18 urterekin, eguzkiaren adinarekin, urrun joatea eta ihes egitea erabaki nuen fabrikako esperientzia desatsegin honengatik, eta geroago norbaitek fabrikako lanaren berri eman zidan bezain laster. Lehenengo sena uko egitea da, amesgaiztoa berriro ez gertatzeko eskatzea.

Urte asko eman nituen Zhangpu-ra itzuliz, lagunek soldadura elektrikoa ikasteko aurkeztu ninduten, ate eta leihoetako lanean aritu nintzen. Iaz, gaixotu egin nintzen eta konturatu nintzen gerrialdeko diskoa irten zitzaidala, eta ez zegoela industrian jarraitzeko modurik. Familiaren euskarri gisa, familiako gastuak gertu daude, ezin dut gelditu, ezin dut gelditu! Kasualitatez, Teng Te-ra iritsi nintzen, barne oztopoak gainditzen saiatuz, esaten nion zeure buruari ikusten saiatzeko. Departamentura sartu ondoren, konturatu nintzen soldadura elektrikoa izan arren, argoizko soldadura markoa eta jatorrizko ate eta leihoen ekoizpen prozesua oso desberdinak zirela oraindik. Baina zopa aldatzeak ez du sendagaia aldatzen, garai hartako esperientzia eta oinarriarekin, ez da zaila hastea. Garrantzitsuena lankideen artean maitasun handia egotea da eta laguntzeko prest egotea behar ez dutenean. Garai hartan, Ronghuik postu batera eraman ninduen eta oso arretaz eta arretaz irakatsi zidan. Pazientziaz adierazi eta zuzenduko dut gaizki egin dudana. Ez dut motelduko hemen nagoelako. Fabrikan sentitzen nuen ezintasuna eta lotsa guztiz hautsi nituen, ez bakarrik, baizik eta elkarri laguntzen zion pertsona talde bat bezala. Lanean, modu altruistan komunikatuko gara, eta bizitzan, janari eta edari onak partekatuko ditugu elkarrekin. Aspaldi ez nintzen enpresan egon, baina enpresan gertatu zen guztiak erabat aldatu zuen garai hartan fabrikaren pertzepzioa. Teng Te te, ez nadin Zhangpu-ra itzultzen bakarrik, etxera itzultzen naiz, anai-arrebengana itzultzen naiz, barreak eta barreak etxean daude.

Enpresaren urteurrenak nire bizitzan gogorarazi dit urteko bileraren arrakasta pertsona guztien ahalegina eta iraunkortasuna dela, guztion ahalegin altruistaren emaitza dela. Hau da gure espiritu menderaezina, hau da etxeak ematen digun indarra eta ausardia. Zailtasun garaietan, eskuz esku lan egin dugu garai horiek gainditzeko. Arrakasta dugunean, poza partekatzen dugu, ez harroputz, ez lehor. Nahasita gaudenean, elkarren argi bihurtzen gara, elkar animatzen dugu.

Ohiko eta ohiko postuetan nabil lanean, ez nuen uste nire bizitzan eszenatokian abestuko nuenik, hitzaldiak emango nituzkeenik. Ez nuen inoiz pentsatu enpresako hainbeste jendek niri arreta jarriko zidanik eta nire bizitzaz eta familiarez arduratuko zenik. Lana erraza da aurkitzea, egokia baina arraroa, sentimenduak izatea arraroa da, nagusi altruista zortea du. Fabrika etxea bezalakoa da, tenperatura ona dago, ukitu humanoa dago, familiaren ahalegin komuna dago, oso pozik nago.

Hemen amaitu da nire hitzaldia, eskerrik asko zuen familiari entzuteagatik! Eskerrik asko guztioi!